18 februari 2010!
Weer een 18e van de maand… En hoe is het nu?
We hebben een moeilijke maand januari achter de rug. Waarom deze maand nog moeilijker was dan de maand december kan ik sinds een paar dagen verklaren.
De grootste reden is het feit dat ook vorig jaar klote was. Het hele jaar 2009 heb ik terug gedacht aan het jaar ervoor. De mooie dingen kwamen naar boven "Weet je nog vorig jaar was papa…". Sinds januari is dat vorig met papa weg.
Vorige week kregen we post voor papa. Het was post van "zijn" moutainbikezaak. Ik zeg zijn, want papa was er een goede klant, eentje die elke zaak zich wensen mag, want hij bracht de omzet maandelijks goed omhoog. We kregen na papa’s overlijden ook een bloemstuk van hen bezorgd. Dat juist zij papa zijn vergeten te verwijderen (hard woord) uit hun bestand voelt niet goed. Dus de telefoon gepakt om te vragen of ze ons geen post meer wilden sturen. Maarja hoe vraag je dat…. daar denk je van te voren even over na.
En toen kwam weer dat punt. Ik kan niet zeggen vorig jaar, want dat is niet zo. Ruim een jaar geleden voelt veel te ver weg. En dat is op dit moment gewoon het punt waar ik continu tegen aan loop. Het is steeds langer en langer geleden, en dat wil ik niet. Ik wil papa overal blijven missen, maar op steeds meer plekken wordt het voor iedereen gewoon dat hij er niet meer bij is.
Dat "gewoon" worden lijkt de pijn bij mij alleen maar erger te maken. Het feit dat mensen zeggen "is dat al weer zo lang geleden" komt aan als een klap in je gezicht. PATS, in your face!!!
De zin: de tijd heelt alle wonden gaat voor mij dus nog niet op.
Wat de tijd mij wel heeft geleerd, is om te gaan met de pijn en het verdriet. Want wie ziet mij tegenwoordig nou huilen??? Niemand toch… nee want er is niet veel in het leven dat je onder controle hebt, maar het uiten van mijn verdriet tegenwoordig gelukkig wel.
Niemand zit er namelijk op te wachten om op een onverwachts moment met mijn verdriet geconfronteerd te worden, want ach ja… het is alweer 14 maanden geleden…
